Thursday, May 24, 2012

contractors

...όχι δεν έχω... κανείς μας δεν είχε ποτέ.
Τα σχέδια όμως δεν τα 'κανα μόνος.
Αν υπάρχουμε, είναι κακή δικαιολογία
για τι διαλέξατε...


  Adieu

  Και να που κρύφτηκα ξανά
  σε μονοπάτια σιωπηλά
  να μη με καταλάβουν
  αφού δεν είμαι σαν αυτούς
  που δεν ακούν τους στεναγμούς
  και τρέχουν να προλάβουν.

  Και να που έφτασ' η στιγμή
  που θα 'ταν το λεπτό βαρύ
  κι η ζυγαριά σου γέρνει
  χιμάει το ψέμα ξαφνικά
  παίρνει σκοτώνει τα φιλιά
  και την ψυχή μου παίρνει.

  Και να τα φώτα τα χλωμά
  κίτρινο βάφουν στη νυχτιά
  το βούρκωμα στα μάτια
  φθάνει επιτέλους το φιλί
  και την καρδούλα την τρελή
  μου τη σκορπά κομμάτια.

  Θα ψάχνω πάλι για να βρω
  αυτόν που ορίζει ως που πατώ
  και δε λυγά στο ψέμα
  σε ποιο στενό με καρτερά
  κι έχει της λήθης τα φτερά
  και της σιωπής το βλέμμα.

  Ψηλά ποτέ δε θα κοιτώ
  δε θα μιλώ στον ουρανό
  αστέρια να μου φέρει
  τ' όνειρο θα 'ναι μια αγκαλιά
  για να μου λέει πως μ' αγαπά
  κάποια που δε με ξέρει.

  Κι όταν πεθαίνω τις αυγές
  τις λίγες μέρες τις βουβές
  για συντροφιά μου θα 'χω
  τ' άλογο τούτο το μικρό
  που δε μ' ακούει σαν του μιλώ
  και δε γυρνά μονάχο.



...σκοτώθηκε και το μικρό μου άλογο...

Sunday, May 13, 2012

Στάχτη



Lo que allí dormita
http://en.wikipedia.org/wiki/Pan%27s_Labyrinth
no es humano

Στάχτη

Είναι για κείνη που πεινά
τη λυσσασμένη Λάμια
που στέλνω νύχτες τη φωτιά
στης όχθης τα καλάμια.

Να βρει της σφήκας τη φωλιά
την ώρα που κοιμάται
να κάψει ο νους στη λησμονιά
εκείνα που θυμάται.

Να φέξει τις αχνές μορφές
να ζωντανέψουν πάλι
ν' ανάψει τις αστροφεγγιές
ν' ανάψει μιαν αγκάλη.

Να μου σκορπίσει τα γιατί
κι ούτ’ ένα μην αφήσει
να φτερουγίσει μια ψυχή
σα σπίθα και να σβήσει.

Κάποια του Μάη Κυριακή
θα ‘ναι καπνός, να πνίγει
θα ‘ναι στη στάχτη μια γιορτή
κι ας έχω απ’ ώρα φύγει.


pero yo soy

Thursday, May 10, 2012

Cartero


Εικόνα ευγενική χορηγία του Allen Douglas


Αν είσαι διαφορετικός -το ‘μαθες πια, ζεις μ’ αυτό- δε σε θέλουν.
Αυτό δε σε πειράζει.
Κάποτε, έτσι αναπάντεχα, κάποιος σε θέλει γι’ αυτό που είσαι.
Γι’ αυτό το “εξαιρετικό” που είσαι.
Βαριούνται σύντομα οι θεατές -πότε ήρθανε;- και χάνεται μαζί τους.
Δε θα σου πει ποτέ ότι σε κορόιδεψε. Απλά ότι, όχι γιατί.
Το γιατί το ξέρεις. Μπορούσε.
Αυτό σε πειράζει...


Cartero

Δέρμα που το ‘ραψε κλωστή
λόγια βαριά σαν πέτρα
μέτρα, προστάζει μια φωνή
τα βήματα σου μέτρα.

Το χιόνι κρύβει τα στενά
ο λίβας τα στεγνώνει
μαύρα ρουμάνια σκοτεινά
κι η μέρα τα ματώνει.
Μονάχα ο χρόνος γελαστός
τρέχει μπροστά και γνέφει
ιδρώνει πίσω του ο πιστός
κι ο ξένος επιστρέφει.
Ο λύκος ρίχνει τ’ άλογο
τα μάτια το πιστόλι
η πείνα λύνει το ζυγό
τα λόγια καιν την πόλη.

Θα σε κεράσω τ’ Αι Γιαννιού.
Χίλιες φορές να φύγεις.
Κάψε το σπίτι τ’ αλλουνού.
Τις Κυριακές με πνίγεις.
Χάνετ’ Εκείνος πριν το φως
σαρώνει Αυτός που παίρνει
στ’ αστέρια ξάλαφρος, κενός
ο σάκος γυροφέρνει.

...ο Γολιάθ στέκεται και σε μένα μπροστά...