Daws

Χάδια

Γελώ κατάμουτρα τα βράδια

στης περιφρόνησης τα χάδια

καρφώνουν λέξεις πληρωμένες
κι ώρες ξοδεύουν μετρημένες.

Μα σαν το πρόσωπο γυρίσω

τολμώ το δάκρυ μου ν’ αφήσω

να τρέξει πίσω σαν ποτάμι

μήπως εκείνη την προκάμει.

Εκείνο μόν’ εμένα πνίγει

βάλτος πικρός που με τυλίγει

χλωρά σαπίζουν τα καλάμια

κι η μοναξιά χορεύει λάμια.

Σπίθες ανάβουν τα σημάδια

γεμίζουν την ψυχή την άδεια

προτού να κλείσουν τα δυο χέρια

ομίχλη γίνονται τ’ αστέρια.

Στο μάγο του Καβάφη λιώμα

κρύο που γέμισε το στρώμα

φεύγει ο Μορφέας και το χιόνι

πέφτει πυκνό και με σκοτώνει.

Θλιμμένο δώρο στο συρτάρι

δε θα ‘ρθει εκείνη να το πάρει

πως κακοφόρμισε το βέλος

κι οι αριθμοί δεν έχουν τέλος.

Το φως χιμά στην κάμαρη μου

νερό και στράγγισε η ψυχή μου

κάργες χτυπιούνται ζαλισμένες

βογκά ο αχός τους: Μετρημένες.

Ζ.Κ.