Μήτσος Παπανικολάου

ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Πρόσμενα, πρόσμενα να ’ρθείς, κι εσύ δεν ήρθες όμως...

Μα στην απελπισία μου, δε μού ’λειψε η ελπίδα,

περίμενα αναπάντεχα για να σε φέρει ο δρόμος

κι όλους τους είδα νά ’ρχονται και μόνο εσέ δεν είδα.

Κι έμεινα τέλος μόνος μου μες στ’ άδειο καφενείο,

έμεινα, όπως δεν έμεινε ποτέ κανένας, μόνος,

κρατώντας το κεφάλι μου στα χέρια σαν κρανίο

που το σφραγίζει της ζωής και του θανάτου ο πόνος.

Τα μάτια μου είχαν κουραστεί στην προσμονή την τόση

και τά ’κλεισα και σ’ είδα πια στα βλέφαρά μου πίσω

είχες ερθεί στο ραντεβού που δε μου είχες δώσει

για να με κάνεις πιο πολύ μ’ αυτό να σ’ αγαπήσω.

Και την καρδιά μου σ’ άνοιξα, πόρτα που απάνω ως κάτου

τα μαύρα τη στολίζανε τα κρέπια του θανάτου!

Ο Μήτσος Παπανικολάου (1900-1943) ήταν ποιητής του μεσοπολέμου. Γεννήθηκε στην Ύδρα από μικρός όμως εγκαταστάθηκε στον Πειραιά μαζί με την οικογένεια του.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο άρχισε να γράφει ποιήματα που δημοσίευε στο περιοδικό του Γρηγ. Ξενόπουλου Η διάπλασις των παίδων. Έγινε δημοσιογράφος και σύντομα αρχισυντάκτης και διευθυντής στο περιοδικό Μπουκέττο.

Το μεγάλο του πάθος ήταν οι μεταφράσεις. Διαβάζοντας ώρες ολόκληρες ξένη λογοτεχνία, μετέφρασε και κυριολεκτικά ζωντάνεψε στην ελληνική γλώσσα ποιήματα του Πωλ Βαλερύ, του Μπωντλαίρ, του Μιλόζ, του Βερλαίν και Απολλιναίρ και άλλων. Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική και το δοκίμιο.
Το ποιητικό του έργο είναι μικρό σε ποσότητα αλλά εξαιρετικό σε ποιότητα. Πρόκειται για 50 περίπου ποιήματα γεμάτα νοσταλγία για τη χαμένη πρώτη νιότη και γραμμένα με τη τεχνοτροπία του συμβολισμού. Τα ποιήματα αυτά εκδόθηκαν για πρώτη φορά σε τόμο το 1966 (με πιο πρόσφατη την έκδοση του 1979 από τις εκδόσεις Πρόσπερος - 3η ανατύπωση τον Σεπτέμβριο του 1999). Η εισαγωγή και η επιμέλεια του τόμου αυτού που έχει τον τίτλο Ποιήματα είναι του ποιητή Τάσου Κόρφη.
Ο Μ. Παπανικολάου είχε όπως ο φίλος του Ναπολέων Λαπαθιώτης το πάθος των ναρκωτικών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και η Κατοχή και η φτώχεια, δε μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος του αυτό. Έτσι ξεπούλησε σιγά σιγά όλα τα πολύτιμα βιβλία του και άλλα πράγματα, που τα φύλαγε για χρόνια και εγκαταστάθηκε σε ένα φτωχό δωμάτιο στην Κοκκινιά. Στο δωμάτιο αυτό ζούσε πολύ άθλια γι' αυτό οι φίλοι του φρόντισαν να τον βάλουν στο δημόσιο Ψυχιατρείο. Εκεί πέθανε μετά από μια δυνατή δόση ναρκωτικών.
Δημοσιευμένα ποιήματά του υπάρχουν στα περιοδικά 'Διάπλαση των παίδων', 'Βωμός', 'Νεοελληνική Λογοτεχνία', 'Νέα Εστία', 'Μπουκέττο' κ.ά.
Μάλιστα τα ποιήματά του 'Μέσα στη βουή του δρόμου' , 'Καραβάκι (Βραδινοί Θάνατοι)[2002] , 'Χειμώνας'[2004] και 'Ώρες'[2007] έχουν μελοποιηθεί με ιδιαίτερη επιτυχία από το συγκρότημα Ντομενικα (Domenica).

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Όλα τα έργα του Μήτσου Παπανικολάου εδώ η εδώ 


άλλοι σύνδεσμοι:
στο facebook

Ένα αθησαύριστο ποίημα

Μέσα στην βουή του δρόμου
Ήταν να βρω το όνειρο μου,
Να το βρω και να το χάσω
Κι ούτε πια που θα το φτάσω.

Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
Κι ήταν η χαρά του κόσμου,
Η χαρά που μας ματώνει
Σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι.

Πέρασε όπως περνούνε
Όσα Δε θα ξαναρθούνε-
Πουλιά που χουν φτερουγίσει
Σύννεφα μέσα στη δύση

Κι άφησε στο πέρασμά του
- Πέρασμα ζωής, θανάτου-
Στην καρδιά μου Σα σφραγίδα
Ώ…την πεθαμένη ελπίδα

Μια ελπίδα πεθαμένη
Που μας ζει και μας πεθαίνει
Κι όλα μας τραβάει δω κάτου
Ως την πόρτα του θανάτου.

Όνειρο γλυκό και ξένο
Και παντοτινά χαμένο
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα
Σαν τριαντάφυλλο στο στόμα

Όταν πέρασες με πήρες
Κι όλες μου άνοιξες τις θύρες
Με το μαγικό κλειδί σου
Του χαμένου παραδείσου.