Αφροδίτες...

...βασιλιάδες χλωμούς...

Δεν το ξανάγραψα, όχι...

είναι μια δίνη που σε καταπίνει και σε ξερνάει στην άλλη πλευρά...

έρχεται ξάφνου η Άνοιξη και φεύγει

κι ίσως να ταξιδεύουν κάποιοι σ' άλλους κόσμους

όμως είναι ψέματα πως γυρίζουν πίσω...

ποτέ δε γύρισε κανείς...

Hija d' Afrodita

Κόρη λυπημένη

σε πηγή λουσμένη

στο νερό που τρέχει

μια καρδιά π' αντέχει

να κοιτάζει στο χτες

μια καρδιά μονάχη

καλαμιά και στάχυ

που μ' αλλάζει εποχές.

Κόρη λυπημένη δε με ξέρεις

στην ποδιά σου μύθους θα μου φέρεις

των αιώνων πάθη

πόλεμους και λάθη

ματωμένους βωμούς

πρόσωπα σε τοίχους

ξεχασμένους ήχους

βασιλιάδες χλωμούς.

Με τον Αποσπερίτη

ήρθες πάλι νωρίς

σε ζητώ να μου πεις

μέσα σ' έρημο σπίτι

αστεράκι θα μπεις

κόρη εσύ της αυγής...

hija d' Afrodita...

Ο Αυγερινός σε παίρνει πίσω

πριν προλάβω κάτι ν' αγαπήσω

πάλι ξημερώνει

κι η καρδιά κλειδώνει

τις βραδιές που μ' ακούς

μάρμαρα κομμάτια

πέφτουν τα παλάτια

κι ανασαίνω καπνούς.

Σ' ένα χαλασμό που λένε Θήρα

μ' άρπαξ' ένα χέρι και το πήρα

το 'κανα δικό μου

σ' έναν ουρανό μου

και σε πέτρες καυτές

σε μιαν Αφροδίτη

ομορφιάς πλανήτη

ζωντανεύουν σκιές.

Γύρω μου βουίζ' η πολιτεία

στάθηκα για λίγο στη γωνία

χρώματα και λέξεις

θέλω να διαλέξεις

να σου πλέξω να παίξεις

η ζωή αλλάζει

σκύβει στο περβάζι

σ' αγαπώ μου φωνάζει.

αφίλητος - ήταν Μάης

ε ναι λοιπόν, δεν είναι σύμπτωση