twilight

Συρανό

Τι ξιφομάχος, τι ειρμός και τι μεγάλη μύτη!
τάχα λογιέται άνθρωπος σε μακρινό πλανήτη;
δε θέλει να ξιφομαχεί, δε θέλει να νικήσει
φοβάται και να το σκεφτεί πως θα 'θελε να ζήσει.

Τι κι αν το ξίφος του τρυπά, οι μύγες δεν τελειώνουν
τα λόγια και τα βλέμματα πιότερο τον πληγώνουν
ποτέ του δεν κατάλαβε τι τάχα να 'χει φταίξει
αυτός που ντύνει μ' ομορφιά κάθε μικρούλα λέξη.

Σ' άθλια σοκάκια τριγυρνά, είναι αυτός κι εκείνοι
γυρνά το βλέμμα, κρύβεται, στόχο να μην τους δίνει
ο λόγος και το ξίφος του μπορεί να τους ντροπιάσει
μα στην ψυχή του λαχταρά μια μέρα να τους μοιάσει.

Μέσα στην δυστυχία του ήταν κι αυτό να γίνει
πως τόλμησεν ο φουκαράς και σκέφτηκε για κείνη
δε χρειαζόταν ο Κριστιάν στίχους ν' αποστηθίσει
ένας σαν είναι απ' τους πολλούς στο τέλος θα κερδίσει.

Ποτέ τους δε θα μάθουνε πως πέφτει στην παγίδα
όμως εγώ το Συρανό μες στην ψυχή μου είδα
να τρέχει και ν' αναζητά τρόπο να ταξιδέψει
σε μια πατρίδα διάφανη όνειρα για να κλέψει.

...καλά πως χτύπησε;