approaching

εικόνα: E.T. the Extra-Terrestrial

Χέρι χέρι

Είχ’ ένα χρώμα βυσσινί
στις πόλεις του Σκορπίου
χτύπαγε η σκόνη σαν σφυρί
στα ύφαλα του πλοίου.

Την είδε δώδεκα χρονώ
στο σκονισμένο τζάμι
βάδιζε πλάι από καιρό
σε σκοτεινό ποτάμι.

Ξύπνησ’ ο ένας να κοιτά
τ’ αστέρια στον καθρέφτη
κι ο άλλος φώναξε «μαμά»
στη μάσκ’ αυτή που πέφτει.

Κι είπε στον άγγελο κρυφά
δεν θέλω πια να φτάσω
με σέρνει ο χρόνος στ’ ανοιχτά
θα φύγω κι ας γεράσω.

Ποιο να ‘ναι το άστρο που διψά
τους μοναχούς που βλέπει
που νιώθει δίχως να μιλά
και στους θλιμμένους γνέφει.

Να φεύγουν απ’ τα Σόδομα
τους είδε χέρι χέρι
ίσως του λείπει τ’ όνομα
μα θα ‘ναι πάντα αστέρι.