dry bones

Gustave Doré "The Vision of The Valley of The Dry Bones" - 1866

Ανάσταση

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
που χάθηκαν οι φίλοι
χρόνια που δε μετάλαβα
κι ένα σβηστό καντήλι.

Οι δρόμοι ντύθηκαν βαριά
με πέτρα και κατράμι
χιμάει το χώμα σα φωτιά
το νου μας να προκάμει.

Χάνοντ’ αλάργα τα βουνά
σπίτια χωριά ξεχνάμε
τάχα η αγάπη μας κρατά
και φυλαχτά βαστάμε.

Κι εγώ Λαμπρή και Πασχαλιά
βάζω φωτιά στα δάση
κατρακυλώ στα σκοτεινά
για κείνους που ‘χω χάσει.

Μα σπάει ξάφνου η λησμονιά
ραγίζουν τα γραμμένα
κι έχω ένα φόβο στην καρδιά
πως κρύφτηκαν για μένα.

Ο κόσμος που ξεκίνησα
μπροστά μου θά βγει πάλι
αγκάλη σαν πεθύμησα
με ξεκληρίζει αγκάλη.

Φοβάται κάθ’ αθάνατος
τη νύχτ’ αυτή σωπαίνει
η ανάστασ’ είναι θάνατος
κι όποιος τολμά πεθαίνει.

Baldur και Hodur