time

...κι αν δεν το βλέπω...

Λουλούδι

Στης μοναξιάς μου την αυλή
σωπαίνει το τραγούδι
σαν πέφτει πάχνη την αυγή
φυτρώνει ένα λουλούδι.

Και μου’ χει πει για τη νυχτιά
και το πυκνό σκοτάδι
πως φτάνει πέλαγο η σκιά
και πνίγεται το χάδι.

Στης μοναξιά μου το βυθό
στα φύκια και στα χτένια
σε κάποιο βράχο σκοτεινό
ανθίζει μια γαρδένια.

Και μου ‘χει πει για τη σιωπή
κι ότι βροχή σα ρίχνει
πως πέφτει ξάφνου η αστραπή
που τις ψυχές μας δείχνει.

Στης μοναξιάς μου το βουνό
σ’ ένα νταμάρι γκρίζο
ριζώνει δίκταμο κρυφό
μα γω τ’ αναγνωρίζω.

 Και δε μισεί μήτ’ αγαπά
μον’ στέλνει τ’ άρωμα του
να μου φυτεύει στην καρδιά
τους στίχους του θανάτου.

..δε σημαίνει πως δεν είναι...

gallop

Ιδιότροπα άλογα (Βλαντιμίρ Βισότσκι) 1972

Ελεύθερη απόδοση στα Ελληνικά

αφίλητος

Σε μιαν άκρη αιώνιου τοίχου στα ριζά που σβήνει ο βράχος

μαστιγώνω τ' άλογά μου να καλπάσουν πλάι στο χάος

σ' αδειανά πλεμόνια χύνω άνεμου κι ομίχλης πιώμα

στου θανάτου το πηγάδι γίνετ' η ψυχή μου λιώμα.

Ξεκουράστε τις οπλές σας, ποιά φωνή σας φοβερίζει

μη τ' ακούτε το καμτσίκι σαν τ' αγέρι που σφυρίζει

άτια ζόρικα μου τύχαν το γινάτι κάνουν φίλο

με τραβούν απ' τη ζωή μου κι έχω στίχους ν' απαγγείλω.

Τ' άλογα θα ξεδιψάσω

τη στιγμούλα να προφτάσω

της στερνής μου ρίμας φίλος

θα σταθώ μπροστά στο χείλος.

Θα χαθώ, φτερό π' ανέμοι κάποιας θύελλας θα δείρουν

μ' άρμα σε χιονοστιβάδα μιαν αυγούλα θα με σύρουν

στο στερνό καλύβι δείχνει της ζωής το μονοπάτι

πιο σιγά, βραδυπορήστε κι ας φαντάζει σαν παλάτι.

Ξεκουράστε τις οπλές σας, ποιά φωνή σας φοβερίζει

κι ας πασχίζει το καμτσίκι, το ρυθμό μην καθορίζει

άτια ζόρικα μου τύχαν το γινάτι κάνουν φίλο

με τραβούν απ' τη ζωή μου κι έχω στίχους ν' απαγγείλω.

Τ' άλογα θα ξεδιψάσω

τη στιγμούλα να προφτάσω

της στερνής μου ρίμας φίλος

θα σταθώ μπροστά στο χείλος.

Φτάσαμε στη θεία αγκάλη π' αυστηρά το χρόνο ορίζει

κι η οργή σ' αγγέλων νότες αντηχεί και με φοβίζει

σαν καμπάνα μανιασμένη που συντάραξε το κλάμα

σαν φωνή μεσ' απ' τα στήθια, σταματήστε μ' ένα θάμα.

Ξεκουράστε τις οπλές σας, ποιά φωνή σας φοβερίζει

στέρεψαν τα παρακάλια, ποιός φτερά σε σας χαρίζει

άτια ζόρικα μου τύχαν το γινάτι κάνουν φίλο

στη ζωή που μένει πίσω το τραγούδι μου θα στείλω.

Τ' άλογα θα ξεδιψάσω

τη στιγμούλα να προφτάσω

της στερνής μου ρίμας φίλος

θα σταθώ μπροστά στο χείλος.

Τ' άλογα θα ξεδιψάσω

τη στιγμούλα να προφτάσω

σα μιας ρίμας έστω φίλος

μια στιγμή μπροστά στο χείλος.

Кони привередливые (Владимир Высоцкий) 1972

Вдоль обрыва, по-над пропастью, по самому по краю

Я коней своих нагайкою стегаю, погоняю...

Что-то воздуху мне мало — ветер пью, туман глотаю...

Чую с гибельным восторгом: пропадаю, пропадаю!

Чуть помедленнее, кони, чуть помедленнее!

Вы тугую не слушайте плеть!

Но что-то кони мне попались привередливые —

И дожить не успел, мне допеть не успеть.

Я коней напою,

я куплет допою —

Хоть мгновенье ещё постою

на краю...

Сгину я — меня пушинкой ураган сметёт с ладони,

И в санях меня галопом повлекут по снегу утром...

Вы на шаг неторопливый перейдите, мои кони,

Хоть немного, но продлите путь к последнему приюту!

Чуть помедленнее, кони, чуть помедленнее!

Не указчики вам кнут и плеть!

Но что-то кони мне попались привередливые —

И дожить не успел, мне допеть не успеть.

Я коней напою,

я куплет допою —

Хоть мгновенье ещё постою

на краю...

Мы успели: в гости к Богу не бывает опозданий.

Так что ж там ангелы поют такими злыми голосами?!

Или это колокольчик весь зашёлся от рыданий,

Или я кричу коням, чтоб не несли так быстро сани?!

Чуть помедленнее, кони, чуть помедленнее!

Умоляю вас вскачь не лететь!

Но что-то кони мне попались привередливые...

Коль дожить не успел, так хотя бы — допеть!

Я коней напою,

я куплет допою —

Хоть мгновенье ещё постою

на краю...

...θα σας πω μια μέρα για το μαύρο μου άλογο...

Lison

...mais, maintenant, tous les appareils télégraphiques de la ligne tintaient...

Σταθμό σταθμό, καρέ καρέ
μαντέμι κουρασμένο
βρήκα μια κούνια στο κουπέ
άδεια, να γράφει «ξένο».

Νερό και κάρβουνο κι οργή
μια μνήμη κορεσμένη
ποιος να θυμάται την αρχή
ποιος τάχα περιμένει.

Ψυχές οι ράγες και βογκούν
πάνω στο πεπρωμένο
μου λένε μια και μια σιωπούν
πως είμαι εγώ το τρένο.

Και μια μονάχη αλλοτινή
να μ’ αγαπά σαν κλέφτη
πετώ τ’ ασήμι στη γραμμή
κι αυτή μπροστά μου πέφτει.

Χτυπώ βαριά της μηχανής
το σύνδεσμο να λύσω
μ’ αυτή κρυφά μ’ ακολουθεί
σ’ έναν καθρέφτη πίσω.

Σε κάτι γέφυρες παλιές
φαντάσματα στο χρόνο
να μου στυλώνει τις γραμμές
έξω από νου και νόμο.

Δίχως τους μηχανοδηγούς
τους θερμαστές μου δίχως
τα μάτια τσούξαν στους καπνούς
τ’ ατμού μιλά ο ήχος.

Μιλούν οι σύρτες κι οι τροχοί
ο λέβητας μιλάει
λεύτερα λύκος οδηγεί
«ποιος είμαι;» με ρωτάει.

Κι εκεί στο βάθος δυο δοκοί
καρφώνουν σάπιο τέρμα
ίλιγγου τρέλα ν’ αντηχεί
το γέλιο δίχως έρμα.

Αγκομαχά μια μηχανή
σε κάποιο σώμα τρένο
είσαι του κάρβουνου ψυχή
και στο γκρεμό πηγαίνω.

Άδικη τσίριξαν στριγκλιά
στο λύσιμο τα φρένα
λέω ν’ αλλάξω την τροχιά
ν’ αλλάξω τα γραμμένα.

...Jacques, ayant compris que la Lison n'était plus...

Reverse gear

...i thought of his wonder

when he first saw the light...

Κρύο

  Να 'βρισκα τάχα το σκαρί

περισσότερα...

  να το περιδιαβαίνω

  καβάλα πάνω στο φαρί

  ποτέ δε μ' είπες ξένο.

  Να 'ταν κι η νύχτα στοργική

  να μ' έπαιρνε κοντά της

  θα μ' έψαχνε άδικα η αυγή

  κρυμμένο στον οντά της.

  Γαλάζια εσύ σαν ουρανός

  εικόνα που θαμπώνει

  θα μένω πάντα σκοτεινός

  κι έν' άστρο θα ματώνει.

  Ως να 'ρθει κάποιος μια νυχτιά

  με τ' άλογο το μαύρο

  για να μου πει ψιθυριστά

  πως δε θα σε ξανάβρω.
 

  Να σου 'χα πει το μυστικό

  πριν φύγεις και το πνίξω

  καρτέρι να 'βρω σκοτεινό

  μια μαχαιριά να ρίξω.

  Απόψε στ' όνειρο αντηχεί

  η κουρασμένη δυο

  και μια ρωγμή σ' ανησυχεί

  θα κάνει πάντα κρύο.

  Άναψαν πέρα όπως παλιά

  στον ουρανό τα φώτα

  να 'καιγα θεέ μου τα πανιά

  να μη σε δω σαν πρώτα.

 ...wasn't green though. Red i think or maybe blue...

Box five

...are you the angel of music?

 Erik 

Σε φέραν όνειρα και μια φωνή
βαθιά στεντόρεια μελωδική
και κάποι’ αχνή μορφή με κυβερνά
σα νότα που ξεχάστηκε να ζει
στο νου βαθιά.  

Κρυφά περάσματα βαθιές στοές
φεγγίζουν πλάσματα στις αστραπές
στρατιές που σέρνονται σ’ έναν πυρσό
στο ντόμινο θα κρύψω την πληγή
και στον αυλό.

Μυρίζω θάνατο σκορπάς ζωή
ραγίζει τ’ άβατο ξεπά η φωνή
χρυσό κι αμέθυστο να με κρατάς
στο πλήθος, στην ορχήστρα, στο φιλί
να μ’ αγαπάς.  

Τα χείλη πίνουν το σκοτάδι
το μίσος πνίγεται στο χάδι. 

Σε παίρνει ο άνεμος ξανά στο φως
νερό στη λίμνη μου κυλά ο ρυθμός
ο χρόνος χάθηκε μα θα σε βρω
στη χούφτα μου, στο χώμα, στη γιορτή
στο φυλαχτό.

Οι μουσικές φτεροκοπούν
πέταξε νότα της νυχτιάς.
 

 ...whom he could love and take out on Sundays...

Secretos y Ojos

...you can't just bring the past through...

Πασχαλινά ποτάμια

  

Δυο ποτάμια φουσκωμένα
δυο Πασχαλινά ποτάμια
παρασέρνουνε και μένα
κι όλο ψάχνω για μια λάμια.

Μια βουλιάζω, μια φοβάμαι
μια γυρεύω να πνιγώ
όλο λύσσα τη θυμάμαι
να φωνάζει να σωθώ.

Τις ψυχές μας κυριεύει
μαύρη λάμια μοχθηρή
τα ποτάμια μας ζηλεύει
και στερεύει την πηγή.

Ένα δίχτυ θα της ρίξω
θα τη σύρω στο γκρεμό
μια ψυχή θα της αρπάξω
δε με νοιάζει κι αν χαθώ.

Γιατ' αν πέσει στον Καιάδα
θα κερδίσω δυο ζωές
μια στα χέρια σου λαμπάδα
μια που ξέχασα στο χτες.

Θα σταθώ μπροστά στη λάμια
της Ανάστασης το δείλι
με τα νύχια και τα δόντια
για τ' αστέρι που' χω φίλη.

...but of course you can...

Στον απόηχο

...I 'll take the point...

Μετερίζι

Τα βράδια ανοίγουν ένα τάφο
βγαίνει έν' αγρίμι και βρυχάται
τις μέρες πρόσωπ' αντιγράφω
στον ήλιο κρύβεται, φοβάται.

Τα βράδια σχίζονται τα στήθια
βουβή κραυγή του Προμηθέα
τις μέρες γίνηκε συνήθεια
η μεζονέτα μας κι η θέα.

Τρέχουν του κάκου οι πεθαμένοι
φωνάζουν ζω, είμαι, κοιτάξτε
τρέχει το φως, τους προλαβαίνει
μπείτε στα σπίτια και λουφάξτε.

Τρέχω κι εγώ πίσω απ' τ' αγρίμι
ποιος είσαι, πες μου, του φωνάζω
ίχνη ζητώ στο καλντερίμι
χωρίς να ξέρω να διαβάζω.

Καλά κρατεί το μετερίζι

δίχως τουφέκια και παλάσκες
κόντρα σ' αυτόν που μας ξεσχίζει
φέγγοντας τις νεκρές μας μάσκες.

...την τρόικα ποιός την κυβερνάει;..

Terminal velocity

Στ' αλήθεια δε σκεφτόμουν Γιάννη Ρίτσο,

αν έγινε κάτι είναι ακούσιο.

Κλωστή

Στο πέσιμο μου το βαθύ
μ’ άρπαξε ξάφνου μια κλωστή
και με στριφογυρίζει
εκεί που σφίγγει και πονά
και για δικό της με τραβά
εκεί ξεφτά και τρίζει.

Ξεστρίβει, σφίγγεται ζερβά
και μου ματώνει την καρδιά
στου θάνατου το μαύρο
κι έπειτ’ αντίθετα γυρνώ
κι αυτό το μαύρο τ’ αγαπώ
κι αιτία ψάχνω να ‘βρω.

Κι ότε γυρίσω τις βραδιές
απ’ τις παλαίστρες τις παλιές
με πονεμένα χέρια
κοιτώ ψηλά προς την κλωστή
εκεί που χάνετ’ η αρχή
εκεί που ζουν τ’ αστέρια.

Πίσ’ απ’ το μαύρο της νυχτιάς
φυσά ένας άλικος βοριάς
γλιστρά βαθιά το κήτος
κι αν στα στενά, δε φοβηθώ
δόντια και στόματα και μπω
θα ‘ναι η κλωστή μου μίτος.

Στο πέσιμο μου το βαθύ
παίζει θαρρείς μια μουσική
στις νότες λέξεις κρύβει
μου λέει θα σβήσω σαν πιαστώ
μου λέει να πέφτω να σωθώ
και το μυαλό μου στίβει.

αφίλητος

...το καλό μ' Εκείνον είναι πως πάντα έρχεται...

...ποτέ δε φεύγει...

Σβήστρες και μολύβια

...βρωμάω αλλά δεν είμαι πρόβατο...

Ποιό κουμπάκι είναι;

Αριστερό η δεξί;

Έσβησε...

Χάρη

Απόψε ζήτησα μια χάρη
κι έγινε σκιάχτρο το φεγγάρι
γέμισε τη νυχτιά μου δίνες
το ‘κλεισα πίσω απ’ τις κουρτίνες.

Έφυγε ο Πήγασος το δείλι
μου ‘κλεψε λόγια που ‘χες στείλει
πήρε τα μάτια τους αχάτες
τρόχαλα μου ‘σπειρε τις στράτες.

Μέσα στ’ ανήλιο μου τ' αρμάρι
είχα κρυμμένο τ’ ανοιγάρι
κι όπως γυρνά στην κλειδωνιά του
με πασπαλίζει τη σκουριά του.

Το ‘ στριψα μια πριν από χρόνια
και ξεχυθήκαν τα τελώνια
τρίζει του χρόνου το ντουλάπι
στην Τροία δε μιλούν γι’ αγάπη.

Απόψε ζήτησα μια χάρη
στα μάτια που ‘βλεπε τον Πάρη
να μην κοιτάξει τρομαγμένη
και δει το φάντασμα η Ελένη.

Να μείνει πίσω να νομίζει
να χάνει τάχα, να κερδίζει
κι εγώ να μείνω αράδες λίγες
στρωμένες σε γαλάζιες ρίγες.

Να ‘ρθει ο βοριάς και να σαρώσει
φιλιά και χάδια που ‘χε δώσει
να ‘ρθει η βροχή να τα ξεπλύνει
και γι’ αύριο τίποτα μη μείνει.

Να γίνει κάτι αυτό το βράδυ
και να νικήσει το σκοτάδι
να πάψουν να κοιτούν θλιμμένα
δυο μάτια που ‘ρθαν απ’ τα ξένα.

Απόψε ζήτησα μια χάρη
που μου χρωστά το μαξιλάρι
ήρθαν οι φίλοι που ‘χω χάσει
κι Εκείνος μ’ έχει πια ξεχάσει.

αφίλητος

...θέλω να ζητήσω

όχι χάρη όμως...