Στάχτη

Lo que allí dormita

no es humano

Στάχτη

Είναι για κείνη που πεινά
τη λυσσασμένη Λάμια
που στέλνω νύχτες τη φωτιά
στης όχθης τα καλάμια.

Να βρει της σφήκας τη φωλιά
την ώρα που κοιμάται
να κάψει ο νους στη λησμονιά
εκείνα που θυμάται.

Να φέξει τις αχνές μορφές
να ζωντανέψουν πάλι
ν' ανάψει τις αστροφεγγιές
ν' ανάψει μιαν αγκάλη.

Να μου σκορπίσει τα γιατί
κι ούτ’ ένα μην αφήσει
να φτερουγίσει μια ψυχή
σα σπίθα και να σβήσει.

Κάποια του Μάη Κυριακή
θα ‘ναι καπνός, να πνίγει
θα ‘ναι στη στάχτη μια γιορτή
κι ας έχω απ’ ώρα φύγει.

pero yo soy