Κάπου μακριά

...μέχρι που μπορεί να φέξει μια αντένα;

Brandenburger

Μονάχος του στη σιγαλιά του ποταμού ο ήχος

τις λέξεις ψάχνω τις ουλές που σου ‘χει αφήσει ο τοίχος

γοργόνα δώδεκα φρουρούς που πέτρωσες για μένα

και τ’ άλογά σου στάθηκαν κι αυτά μαρμαρωμένα.

Ψες βράδυ σε περπάτησα και γίνηκα δικός σου

πύργος που σκόρπιζε μακριά εικόνες απ’ το φως σου

χαράματα και χρύσισε στα σύννεφα η αντένα

κι όλα που μου ‘πες χάθηκαν βαθιά λησμονημένα.

Κι αυτά τα λόγια τα βαριά που δεν καταλαβαίνω

χωρίς εσένα δεν τολμώ να μάθω που πηγαίνω

στα τέσσερα μοιράζεσαι κανείς δε σε κερδίζει

κι η σκέψη μου που ορφάνεψε στα βράδια σου γυρίζει.

Μονάχος του στη σιγαλιά του ποταμού ο ήχος

δε θα βρω πως υψώθηκε τ’ ανάμεσα μας τείχος

τ’ όνειρο ποιος να το ‘σβησε πως γίνηκε αυταπάτη

στη Δύση μια χρυσή Θεά μου γύρισε την πλάτη.


 αφίλητος

 μέχρι εκεί που φθάνει ένας μύθος...