Μεταμορφώσεις

 -Ήρθε το βιβλίο σας...

-Κιόλας; Πέταξε;

Μπλέκουν στα πράσινα μαλλιά
των πέλαγων τα φύκια
πάνω και κάτω δε μετρά
μήτ’ άδικα και δίκια.

Τη λένε ζήση μα δε φτάνει
και τρέχει ο νους να την προκάμει.

Με βλέπ’ η Όρκα και γελά
μες στη στριγγιά φωνή της
ξένα για μένα τα βουνά
κι η θάλασσα δική της.

Ψηλά πολύ και πιο βαθιά
οι αθάνατοι κοιμούνται
για κάποιο πλάσμα που πατά
οι φλέβες μου δονούνται.

Τη λένε ζήση κι είναι λίγη
πέπλο τους φόβους μας τυλίγει.

Σκοτάδι μύρισ’ η στεριά
και θάνατο τα δάση
ας κόψει κάποιος τη βραδιά
το φως να με ξεχάσει.

Να με ξεχάσει κι η φωνή
που ξέρει να βαδίζει
ίσως την τρέμουν οι θνητοί
πως τις σκιές ορίζει.

Τη λένε ζήση κι άστρα φέρνει 
σαν ένα δώσει, δέκα παίρνει.

Ίσως θελήσει μια καρδιά
το φίλτρο για να πιάσει
ας μου την κλέψει στη νυχτιά
κι αν πάλι δεν προφτάσει

Ίσως θυμάται τον τρελό
το παραλήρημα του
λέξεις να δένει φυλαχτό
πριν φύγει στα όνειρα του...

Τη λένε ζήση μα με πνίγει
τις πύλες του βυθού μ’ ανοίγει.

Θα βρω τη νύμφη την ξανθιά...
με τα λευκά τα στήθια...
θα ‘χω σαν άνθρωπος καρδιά...
θα ‘ναι η αγάπη αλήθεια...
...
Θα διώξω αυτή τη σκοτεινιά...
καράβι θ’ αρματώσω...
θα μπω στου χρόνου τη σπηλιά...
την Κίρκη θα σκοτώσω...
…
…
…
...
Τη λένε ζήση μα τελειώνει
και πέφτει θάνατος το χιόνι...