Juggernaut

Ποιοι;

Αυτοί δεν υπήρχαν. Μορφές θαμπές, κατασκευασμένες.

Των παραμυθιών της γιαγιάς οι λύκοι. Λύκοι που δεν πρόλαβα να της δείξω.
Αυτοί δεν υπάρχουν. Φωνές που άρπαξε ο άνεμος από την κόλαση. Κόλαση των ψυχών,

μα αν ήταν ψυχές δεν θα 'ταν κόλαση, πάλι χωρίς ψυχές κόλαση δεν υπάρχει.
Αυτοί δε θα 'ρθουν ποτέ. Τενεκέδες στοιβαγμένοι, μισογεμάτοι σκόνη.
Σκόνη που έπαψε πια να βρωμάει κακία κι άδικο.
Όνειρο ήτανε, μη φοβάσαι, κοιμήσου...
κοιμήσου...
 

  
Hombres lobos

Με μια παράξενη χαρά
έπεσα μες στην αγορά
την ώρα που σχολούσε
κι όπως δε μίλησε κανείς
έχασα τ' άρμα της γιορτής
στην πόλη που τραβούσε.

Ήταν και μια κακοχρονιά
φωνές ροχάλες και σκατά
το στόμα της ξερνούσε
με το 'να μπάτσες και κλεψιές
με τ' άλλο χάδι κι αγκαλιές
στο βλάκα που γελούσε.

Πρώτος σταθμός το μαγαζί
ξύλο και ψέματα μαζί
με κάποιο σιχαμένο
και μια δασκάλα να ρωτά
μ' αυτή να φτύνει ξερατά
σε στόρι κλειδωμένο.

Κάποτε ξάνοιγε ο καιρός
στο πανηγύρι μοναχός
μάθαιν' απ' τους διαβάτες
μα δε μπορούσα να είμαι κει
κάθε που σήμαινε Λαμπρή
γιατ' είχα τους προστάτες.

Μια μέρα χιόνισε βαριά
φύτρωσαν μπράτσα και φτερά
με φίλησε μια λάμια
κι όσους προσκύναγαν χαρτιά
αντί ξυράφια κοφτερά
τους μοίρασα ποτάμια.

Και κάποιο βράδυ σκοτεινό
άναψα φως στον ουρανό
να με δεχτούν τ' αστέρια
κι αν ξαναγύρισα στη γη
έχω αλυσίδα στην ψυχή
και ψάχνω για δυο χέρια.

Τα κτήνη μπαίνουν σε σειρά
καίγονται μ' άγρια μουγκρητά
κανείς τους δε γλιτώνει
κι αν δεν τους κάρφωσα σπαθιές
γλυκές γινήκαν οι νυχτιές
κι ο κόσμος ξημερώνει.

Το στόμα στέρφο και κλειστό
μα βρήκα τρόπο να μιλώ
κι αγκάλιασα τις λέξεις
αν είναι να 'ρθεις να με βρεις
θ' ακούσεις κάτι και θα δεις
που δύσκολα θ' αντέξεις.

Ώσπου θα δω κάποια φορά
μάτια τριγύρω παιδικά
σαν τότε να κοιτάνε
και κάποιες μέρες γιορτινές
γι αυτόν που δε μιλά ποτέ
που πήγε θα ρωτάνε.

είναι ωραία όταν πέφτει έν' αστέρι...

καμμιά φορά κάνω και μια ευχή...