Τον είπατε άγγελο κι εγώ δαίμονα.
Πολλές φορές ρωτήθηκα γιατί το κάνει αυτό.
Τούτη η μουσική όμως με κάνει να σκέφτομαι...
Ίσως τελικά να με κρατά εδώ
για κάτι που έχω κάνει. Φριχτό ίσως...
Κάτι που ξέχασα ενώ δε θα 'πρεπε.
Όμως γι' αυτό θα θυμηθώ να γράψω άλλη φορά...
Πηδώντας στα ποδάρια τα φριχτά μου
χορεύω μα κανείς σας δε με βλέπει
τη σκούφια μου κατέβασα στ’ αυτιά μου
άλλη μια μέρα θα ‘μαι καθώς πρέπει.
Ως να ‘ρθει αυτή που στ’ άγγιγμα μου τρέμει
κι αντέχει την αλλόκοτη θωριά μου
χρυσή κλωστή θα κλώθω στην ανέμη
κι οι μάγισσες θα κλέβουν τα όνειρά μου.
Σκυλιά και τόξα ξιπασμένα λόγια
σ’ απάτητα ρουμάνια με γυρεύουν
μα μες στης αγοράς τα καταγώγια
ποιους θάνατους μαθαίνουν να λατρεύουν.
Βαθιά μες στην ομίχλη με κοιτάζεις
και δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω
στις μνήμες τις θολές μου μ’ αγκαλιάζεις
στο πλάι σου σαν άνθρωπος να γείρω.
Σκυφτός και σιωπηλός θα σ’ ανταμώνω
ο θρόνος σου φιλί το σκήπτρο χάδι
κι αν θέλεις να με δεις θα φτάνει μόνο
τα μάτια σου ν’ ανοίγεις στο σκοτάδι.
Τα βράδια που τη θύρα σου κλειδώνεις
πασχίζω να προδώσω τ’ όνομά μου
αν μάθεις ξαφνικά να με σκοτώνεις
ζωή θα πλημμυρίσεις τη νυχτιά μου.
...μην αερίσεις...μυρίζει όμορφα...θάνατο...
No comments:
Post a Comment