Οι φίλοι

...χαρούμενα όπως πάντα πετάχτηκε απ' την πόρτα.

Ξαφνιάστηκα, κόντεψε να με ρίξει κάτω...

Εδώ είσαι, της είπα. Ποιός σ' έφερε, πότε;

...

Χαζούλη, απάντησε, τι νόμισες;

Το μόνο που χάθηκε ήταν το τηλέφωνο...

πνίγηκε το καημενούλι...

Φίλος

Ξεχύθηκε αναπάντεχα
ο φίλος στο δρομάκι
είδα στο φως και τ' άντεχα
του κόσμου το φαρμάκι.

Στα δυό του μάτια τα βαθιά
στα σάλτα τα μεγάλα
με χάνει και μ' αναζητά
σε μια τρελή τρεχάλα.

Κι όπως δεν ξέρει να μιλά
ο φίλος ο καλός μου
πάσχιζε για να με τραβά
στους ζωντανούς του κόσμου.

Αυτόν που ξέρει ν' αγαπά
και π' αψηφά το χρόνο
θα του χαρίζω μι' αγκαλιά
και δυό φιλάκια μόνο.

Ξέρει στα μάτια να μιλά 
τα μάτια να διαβάζει 
τον πόνο ξέρει μαγικά
στα δόντια του ν' αρπάζει.

Ο Νταλί είναι καμμιά φορά ανυπόφορος. Ο Νταλί?

...στο μαυρούκο που πέταξε...