Σιγαλιά

Είπα του Καδή μην ξανάρθει.

-Ακόμη κι έτσι να είναι, δεν έχεις τίποτα καινούργιο να μου πεις...

Άσε με μέσα δω να περιμένω

και μη σε μέλει τι όπως και μένα

δε με μέλει πότε η αν.

Δε μοιάζω Καδή, διόλου δε μοιάζω

και θα τρομάξεις πιότερο από μένα

παρά εγώ που μου θυμίζεις τάχα τι είμαι...

Μια λέξη εξάλλου, θέλει μόνο μια στιγμή για να 'ρθει

και θα 'δινα πιο πολλά για μια λέξη.

Οι φίλοι φεύγουν

Οι φίλοι φεύγουν Κυριακή
για πάντ’ απ’ το τραπέζι
κλείνεις τα μάτια ν’ ακουστεί
χρυσό βιολί να παίζει.

Κι όσο να ρίξεις τη ρακή
μες στ’ αδειανά ποτήρια
έχει στερέψ’ η προσευχή
σφαλούν τα παραθύρια.

Τα βράδια στέλνουν αστραπές
να σχίζουν καταιγίδες
μα τρομαγμένος, τις στιγμές
δεν πρόλαβες, δεν είδες.

Σύννεφο μοιάζουν μακρινό
τους κυβερνάει τ’ αγέρι
κι εσύ σε ξάστερο ουρανό
τη νύχτ’ απλώνεις χέρι.

Κρέων που τα χαμόγελα
απλόχερα μοιράζει
μα τα ψηλά διαζώματα
τα θέρισε τ’ αγιάζι.
 

Καράβια σάλπαραν αργά
την άγκυρα σ’ αφήσαν
κι εσύ ρωτάς τη μοναξιά
γιατί δε σε ξυπνήσαν.

Οι φίλοι φεύγουν σιωπηλά
καθένας κι ένα δρόμο
κι εσύ ζητάς στα σκοτεινά
τ’ ανύπαρκτου το νόμο.

αφίλητος

...στη σιγαλιά αφουγκράζομαι

μα η φασαρία τους μου λείπει...