copos

...άφησα τότε το σχοινί. Κανονικά σε ένα μέτρο το πολύ

έπρεπε να υπάρχει πάτωμα.

Άρχισα να πέφτω χωρίς σταματημό.

Μόνο το πρώτο δευτερόλεπτο φοβήθηκα. Ήξερα έπειτα πως δεν υπάρχει τέρμα.

Κρίμα που ήταν όνειρο...

Κρατιέμαι κάμποσο καιρό απ' το σχοινί.

Όχι που κουράστηκα μα... σκέφτομαι να τ' αφήσω

Χιόνι

Μια μέρα βγήκα στον καιρό

στου Φθινοπώρου το φευγιό

σ’ ένα μπαλκόνι

της χειμωνιάς τον ερχομό

είδα σαν όνειρο τρελό

κι έριχνε χιόνι.

Νιφάδες σπίθες σα φωτιά

Καλοκαιράκι του χιονιά

μες στη λιακάδα

και το βραδάκι σα σκιές

φθάσαν τριγύρω μου ψυχές

απ’ τον Καιάδα.

Ύστερ’ αρχίνησε γιορτή

και μου μιλούσε μια ψυχή

για κάποιο τάμα

χέρι’ απλωνόταν να τραβούν

σπαθιά χτυπούσαν να κοπούν

κι ούτ’ ένα κλάμα.

Βγαίναν φωνές απ’ τη σιωπή

στις λέξεις και στη μουσική

να με πηγαίνουν

μου ‘δωσαν λέει δυο φτερά

μου ‘παν και τα ‘κρυψα καλά

να με ζεσταίνουν.

Κι έπεφτα δίχως αφορμή

μαύρο πηγάδι και βαθύ

δίχως να φτάνω

στάθηκε ο χρόνος μ’ ένα φως

φάνηκε κάτω ο ουρανός

κι έγινε πάνω.

Στα πόδια μου έτρεμε η στεριά

κόκκινο χρώμα πυρκαγιά

και μια πηγούλα

σε κάποια πόλη στο βορρά

μου γέλασε η πρωτοχρονιά

κι ήρθ’ η αυγούλα.

Μια μέρα μπήκα στον καιρό

όνειρο γίνηκε τρελό

έριχνε χιόνι

πως οι νιφάδες οι λευκές

ήτανε λέει προσευχές

κι εκεί τελειώνει.

αφίλητος

 ...δε με στοιχειώνει Εκείνος

μα όσοι έχει πάρει...