Κορφές

Είπα του Σιωπή και του Ξεχνή και των άλλων

ότι σε πίστεψα.

Ψες ολάκερη τη νύχτα μιλιά δεν έβγαλαν.

Μα ούτε και ροχάλισαν, στάθηκαν ξάγρυπνοι.

Κάτι σάμπως να τους ησύχαζε... η τους τρόμαζε.

Ευκαιρία να κοιμηθώ ένα βράδυ.

Ευκαιρία να ξυπνήσω ένα πρωί...

Σε κάποιο κέρινο βουνό
μένει ένα πλάσμα π' αγαπώ
τα βράδια σαν κοιτώ ψηλά
χλωμά μου φέγγουν δυό κεριά.

Ταξίδια κάνω με το νου
της λέω αλλού και πάω αλλού
στην πολυθρόν' αναζητώ
να ταξιδέψω, να πνιγώ. 

Τις νύχτες καίγεται η ψυχή
χύνεται λάβα το κερί
χαράματα σαν σηκωθώ
έχει ψηλώσει το βουνό. 

Είναι μια φλόγα που μιλά
το χρόνο μόνο μια φορά
κι ύστερα μέσα στο κερί
σκαλίζει αγάλματα βουβή.

Μου ‘χει δανείσει μια φωτιά
μέσα μου καίει τα δειλινά
να μη μου σβήσει αναρριγώ
προτού προλάβω και χαθώ.

Κι όσο θα ψάχνω για πανί
θα φεύγω μόνος μου από κει
κι αυτές οι πύρινες αιχμές
θα μου ματώνουν τις πληγές.

Ήταν νωρίς να ορκιστώ
και πάλι βράδιασε θαρρώ
κι όπως με βλέπει θ' απορεί
τι τάχα μου ‘λειψε η πηγή.

Θέλω να μείνω ένα μηδέν
μα τα φαντάσματα μου λεν
για κάποιο πλοίο βραδινό
κι έτσι της φεύγω και πονώ. 

Σε κάποιο κέρινο βουνό
κρύβετ’ εκείνη π' αγαπώ
λούζει με φλόγα το κερί
τρέμω μη λιώσει και χαθεί.

αφίλητος 2010

 ...χωρίς καν τους κακούς εμάς...